معنی کنایه از خوش‌صحبت

خوش‌زبان، خوش‌سخن، خوش‌کلام، خوش‌گفتار، خوش‌محضر، شیرین‌زبان، شیرین‌گفتار، شیرین‌کلام، نیک‌محضر، نیکوبیان،
(متضاد) بدصحبت

استعاره، تلمیح، مجاز، اشاره، ایما، تعریض، رمز، طعن، گوشه

شیرین‌سخن

شیرین‌زبان

استعاره، اشاره

کنایه. [ک ِ ی َ / ی ِ] (از ع، اِ) کنایه. کنایت. رجوع به کنایت و ماده ٔ قبل و ترکیبهای این کلمه شود.

گوشه کنایه. [ش َ / ش ِ ک ِ ی َ / ی ِ] (اِ مرکب) کنایه. تعریض. حرفهای گوشه دار. سخنان طعن آمیز.
- گوشه کنایه زدن، کنایه زدن. با اشاره گفتن. به طعن گفتن.

کنایه گفتن. [ک ِ ی َ / ی ِ گ ُ ت َ] (مص مرکب) کلمه یا عبارتی کنایه آمیز ادا کردن. (فرهنگ فارسی معین). و رجوع به کنایه شود.

کنایه زدن. [ک ِ ی َ / ی ِ زَ دَ] (مص مرکب) گفتن عبارت کنایه آمیز. (آنندراج). گوشه زدن. (یادداشت به خط مرحوم دهخدا). عبارت کنایه آمیز گفتن. (فرهنگ فارسی معین):
گفتی به من که تیغم از ابرو کنایه است
گر می زنی کنایه نگارا به من بزن.
میرزا طاهر وحید (از آنندراج).

(کِ یِ) [ع. کنایه] (مص ل.) گفتن سخنی که بر غیر موضوع اصلی خود دلالت کند مانند ناخن خشک به معنی خسیس و ممسک. ج. کنایات.

(ادبی) در بیان، کلمه‌ای که غیر از معنی حقیقی خود، برای معنی و مدلول دیگری استعمال شود، مانندِ کاسه‌سیاه و سیه‌کاسه (= بخیل، خسیس)،
سخن مبنی بر طعنه، توهین، یا ریشخند،
(اسم مصدر) (ادبی) گفتن لفظی یا سخنی که بر غیر معنی اصلی خودش به معنی و مدلول دیگری دلالت کند،
* کنایه زدن: (مصدر لازم) کنایه گفتن، کلمۀ کنایه‌آمیز به کسی گفتن،

به کنایه گفتن پوشیده گفتن گواژ گفتن (مصدر) کلمه یا عبارتی کنایه آمیز ادا کردن.

گوشه زدن نیش زدن تفشه زدن (مصدر) عبارت کنایه آمیز گفتن: گفتی بمن که تیغم از ابرو کنایه است گر میزنی کنایه نگارا خ بمن مزن. (طاهر وحید)

گفتن لفظی که بر غیر معنی اصلی خودش بدیگری دلالت کند

استعاره، تلمیح، حفر، حکایه، دعابه، هجاء

1500